ขอคำชี้เเนด้วยครับ

เนื้อเรื่อง

คืนเดือนมืดคืนหนึ่ง แสงไฟในกระท่อมไม้เก่าๆยังคงสว่างไสว
ความเงียบยามวิกาลกลางป่าชวนให้ขนลุก บรรยากาศภายนอกปั่นป่วนเนื่อกจากฝนกำลังตกหนัก
พลันก็มีเสียงมาทำลายความเงียบลง   "ปึ้งๆ" เสียงสายลมพัดกระหน่ำใส่ประตูไม้อัด  

ในกระท่อมมีช่างแกะสลักกำลังทำงานอย่างปราณีต เขาใจคอไม่ดีที่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่ตามลำพัง
เสียงลมกรรโชคอยู่เป็นระยะ สลับกับฝนที่ตกกระหน่ำมาไม่หยุด

"เอี๊ยด ๆ.." 
แผ่นไม้ที่ใช้ทำเป็นขั้นบันไดส่งเสียง    ราวกับมีอะไรบางอย่างเหยียบลงไป
แต่เขาอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดมิดนี้
เสียงเอี๊ยดอ๊าด ดังอย่างต่อเนื่อง และค่อยๆดังขึ้น  

มันใกล้เข้ามาแล้ว

ชายหนุ่มกลั้นใจแล้วเอี้ยวตัวไปดับไฟที่ตะเกียง  เสียงนั้นเงียบไป เขารู้สึกโล่งอกเพราะคงคิดไปเอง
"ปึ้งๆ ปึ้งๆ" บางสิ่งกระเเทกประตู เขารู้ว่าไม่ใช่ลมแน่ๆ อะไรบางอย่างนั้นกำลังพังประตู

โชคดีที่กลอนประตูยังทำงานได้ดี

แผ่นไม้ที่ปิดกั้นกระท่อมไว้ ค่อยๆฉีกออก แล้วแทนที่ด้วย  คมมีดของขวานที่ชุ่มเลือด
เจ้าตัวหาที่ซ่อนทันที เขารีบหลบลงไปนั่งชันขาในหีบใบใหญ่ พร้อมแง้มฝาออกเล็กน้อย หัวใจช่างหนุ่มสูบฉีดเลือดไม่เป็นจังหวะ  เหงื่อพรั่งพรูออกมาราวกับสายฝนภายนอก

ประตูแบกรับความรุนแรงไม่ไหว และพังลงในที่สุด ร่างเงาทมิฬขนาดใหญ่ก้าวเข้ามา มือทั้งสองข้างถือของพลุงพลัง 
เขาเดาได้ไม่ยากว่า มือขวาของมันถือขวานที่ใช้จามเข้ามา แต่มือซ้ายนี่สิ ดูคล้ายกับลูกมะพร้าว ลูกตาล 

หรือไม่ก็   หัวคน 

เลือดของเหยื่อค่อยๆหยดลงที่พื้น เหมือนตอนที่เราปิดก๊อกไม่สนิท

มันวางของที่มือซ้ายลง

จากนั้นก็ตรงดิ่งมาทางหีบใบนั้น

ราวกับความมืดไม่ได้บดบังดวงตาของมัน

มันเปิดฝาหีบพร้อมกับง้างมือขวาเต็มที่
ช่างแกะสลักพรวดพราดลุกขึ้นจากที่นอน  เขาแค่ฝันไป คราบเหงื่อผุดขึ้นตามตัวของเขา 

ช่างเป็นฝันที่สมจริงชะมัด 

ทันทีที่รู้สึกตัว  เขารีบเอามือปิดปาก ค่อยๆสูดลมหายใจช้าๆและแผ่วเบา เงามืดเดียวกับในฝันนั้นกำลังควานหาอะไรอยู่ 

มันยังมองไม่เห็นชายหนุ่ม

แสงไฟจากตะเกียงสว่างขึ้น เหงื่อที่แทบจะแห้งไปแล้วของเขาไหลมาไม่หยุด  นี่ไม่ใช่ความฝัน เขารู้สึกเจ็บจริงๆหลังจากที่หยิกแก้มตัวเอง






"ตื่นแล้วเหรอ ไอ้เเก่"เสียงคุ้นหูตรงหน้าถาม